Dagbók, 11.10.09

Munnu tey hava sæð teir løttu regndroparnar dansa í gøtuljósunum og mynstrini í lítla løkinum í rennuni, hvørs einasta mál er at halda á at renna? Og um tey hava, kunnu tey so nokta, at tey hava sál? Nógv meiri sál hevur regnið enn menniskjuni, sum sita innan fyri síni vindeygu uttan at síggja leikin eftir rútinum. 

Tað er heimurin, sum bløðir. Sum er hann um at spreingjast fyri at siga øllum, sum vilja lurta, frá sínum djúpu loynidómum. Kroystur og trýstur, so saftin rennur úr honum og undirdíkir okkum her á jørðini. Men eingin vil lurta, øll hava nóg mikið í sær sjálvum. Har koyrir ein bilur framvið hinumegin vegin, og uttan at vita tað sendir hann ein boga av hvítum vatni upp í luftina. Í eitt lítið sekund glógvar ein stórsligin ælabogi í vatninum, tá ið sólin speglar sær í hvørjum dropa. So er hann aftur horvin og eingin annar enn eg, heldur ikki fólkini í bilinum, fara nakrantíð at vita, at hetta nakrantíð er hent. 

Var tað Guð, sum vísti mær ein brotpart av tí vakra og mystiska, sum hann hevur ein fullan posa av í síni vinstru hond? Frø, eru tey, sum hann stundum ristir niður á jørðina til menniskjuni at sáða, men sum bara nøkur fá nakrantíð varnast. Vaksa frøini tá, Guð, ella rotna tey og hvørva, burturgloymd og forsømd? Ella fúka tey við vindinum upp aftur í tín leðurskinsposa, so tú aftur kanst stroya tey niður til okkum býttu, óvitandi menniskju, sum einki síggja og einki mál hava? Eg flenti at fólkunum hinumegin vegin, smáu klukkunum, við svørtum eygum, sum kagaðu út handan krígsskjøldrarnar. Eitt heilt menniskjalív við vakurleika og heimsins undurverkum, og menniskjuni stara niður í sítt egna asfalt. Men hví slapp eg at síggja hetta? Hvat var ætlanin, hvør var loynidómurin? Tað var eingin ætlan í tí yvirhøvur, var tað, Guð?